Spektakl: Zimne dziecko

Młody mężczyzna z wózkiem dziecięcym obok młodej kobiety, która na niego patrzy.
  • Kilka siedzących osób. Jedna z siedzących kobiet pokazuje wulgarny gest palcem.
  • Dwóch mężczyzn siedzi na krzesłach. Na podłodze na czworaka młoda kobieta w jasnej marynarce.
  • Młody mężczyzna z wózkiem dziecięcym w skórzanej kurtce. W tle twarz kobiety.
  • Mężczyzna i kobieta siedzą na krzesłach. Mężczyzna zakrywa oczy w geście płaczu. Kobieta jest nieco zamglona, wyjmuje coś z torebki.
  • Kobieta trzyma maseczkę tlenową przy twarzy mężczyzny.
  • Mężczyzna stoi nad kobietą, ta klęczy na ziemi, patrzą się na siebie. W tle inni ludzie.
  • Mężczyzna stoi nad kobietą, ta klęczy na ziemi. Mężczyzna ma rozpięty pasek. Kobieta patrzy w dal.
  • Mężczyzna trzyma kobietę w sukni. Kobieta na zamknięte oczy.
  • Na podłodze leży kobieta w sukience w cętki, patrzy w oczy mężczyźnie klęczącemu nad nią.
  • Kobieta w sukience w cętki stoi tyłem. Pod nią na ziemi mężczyzna w okularach patrzy na nią przerażony.
  • Mężczyzna w centrum kadu.
  • Młoda kobieta w sukience krzyczy. Kuca, jej oczy są zamknięte a pięści zaciśnięte.
  • Kobieta w cekinowej sukience trzyma mężczyznę za jego marynarkę w kratę.
  • Grupa leżących na sobie ludzi. Na podłodze leżą dwie osoby jedna na drugiej, na nich siedzi tyłem kobieta w cekinowej sukience. Scenie przygląda się siedząca obok na krześle moda kobieta.
  • Grupa ludzi stoi wokół kobiety leżącej na podłodze w szlafroku.
  • Widownia spektaklu.
  • Kobieta stoi tyłem. W ręku trzyma lalkę niemowlaka.
  • Młody mężczyzna trzyma w rękach zawiniątko przypominające dziecko. Mężczyzna ma dłuższe włosy, skórzaną kurtkę, a jego wzrok skierowany jest w podłogę.
  • Mężczyzna swoi blisko kobiety wyjmującej coś z dużej czarnej torby.
  • Grupa klaszczących osób.
  • Plakat spektaklu Zimne dziecko.
  • Krajobraz równinny z drewnianym domkiem w centrum. Foto: Jennifer Kramer

27 czerwca 2021

Dramat Mariusa von Mayenburga o krytyce rodzinnych relacji.

  • Zimne dziecko Mariusa von Mayenburga
  • Tłumaczenie: Elżbieta Ogrodowska-Jesionek
  • Adaptacja i reżyseria: Natalia Sołtysik
  • Kostiumy: Anna Czarnota
  • Video: Natalia Sołtysik i uczestnicy Grupy Spektaklowej Teatru Zmiany

„(…) Krytyka rodzinnych relacji, które ogniskują i odzwierciedlają kryzys społeczeństwa. (…) W celu jej przeprowadzenia Mayenburg nie tylko inaczej rozłożył akcenty, ale przede wszystkim inaczej posłużył się teatralną konwencją. Elementy filmowego montażu i filmowej narracji służą tu zacieraniu różnicy pomiędzy realnym życiem bohaterów a światem ich (najczęściej erotycznych) fantazji. Autor ¬ (…) próbuje nadać codziennym wydarzeniom interesującą, teatralną formę, odwołuje się do przeżyć widza, o tym, co psychiczne mówi poprzez to, co cielesne. Jednocześnie próbuje zbadać, jak daleko w ramach tej estetyki można odejść od realizmu, przetworzyć i przekroczyć rzeczywistość” (źródło ADIT). Reżyserka Natalia Sołtysik zainstalowała całą opowieść na niecodziennej terapii grupowej, gdzie bohaterowie Mayenburga rekonstruują swoje i nie swoje doświadczenia z pozycji dystansu lub emocjonalnego przeżycia. Eksplorując wytyczone przez prowadzącego  relacje i osobowości - poszukują drogi do lepszych wersji siebie.

Natalia Sołtysik

Absolwentka filmoznawstwa UJ w Krakowie i Wydziału Reżyserii Dramatu Akademii Teatralnej w Warszawie. Zadebiutowała w warszawskim Teatrze Współczesnym bardzo dobrze przyjętym spektaklem „Szafa”wg Mishimy Yukio, gdzie wyreżyserowała też później „Historię miłosną” wg.J.L.Lagarce'a (listopad 2010). Zrealizowała także „Szarańczę” wg Bljany Srbljanović (Teatr Ateneum, Warszawa), a zaraz potem - w ramach dyplomu Wydziału Aktorskiego na krakowskiej PWST - „Mewę” Borysa Akunina. Przedstawienie to zdobyło kilka nagród aktorskich na Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. W 2011 współpracowała z niezależnym Stowarzyszeniem TERAZ POLIŻ, czego wynikiem był spektakl „Transgiovanni” wg. ”Dekameronu” Bocaccia. Realizowała czytania dla Instytutu Rumuńskiego, Teatru Rozmaitości w Warszawie i Teatru Nowego w Poznaniu. W rankingu miesięcznika „Teatr” Najlepszy, Najlepsza, Najlepsi przez Jacka Sieradzkiego i Jacka Wakara została uznana za najciekawszy debiut.