73. rocznica II masowej deportacji Polaków do ZSRR

Druga deportacja odbyła się w dniach 13-14 kwietnia 1940 r. Wysiedleniu  podlegali: urzędnicy państwowi, wojskowi, policjanci, pracownicy służby więziennej, nauczyciele, działacze społeczni, kupcy, przemysłowcy i bankierzy oraz rodziny osób aresztowanych dotychczas przez NKWD i zatrzymanych przy nielegalnej próbie przekroczenia granicy niemiecko-radzieckiej. „Administratiwno-wysłannyje” podlegali jedynie przymusowemu przesiedleniu na nowe, wyznaczone miejsca stałego pobytu. W ramach tej akcji zesłano ok. 61 000 os. Wyjątkowo duży był  odsetek kobiet i dzieci, wynosił do 80% całości transportów. Ludność tę osadzono w Północnym Kazachstanie, w obwodach: aktiubińskim, akmolińskim, kustanajskim, pietropawłowskim, karagandyjskim, semipałatyńskim, pawłodarskim i północno-kazachstańskim, kilka tysięcy skierowano też do obwodu czelabińskiego. W maju 1940 r., w ramach uzupełniania kontyngentów lutowego i kwietniowego, wywieziono niewielkie grupy Polaków, Żydów i Białorusinów z powiatu białostockiego, lidzkiego i grodzieńskiego.

Spotkanie  poświecone 73. rocznicy I i II masowej deportacji Polaków w głąb Rosji otworzyła pani Danuta Dominiak – prezes Koła. 
Hanna Ciesielska przypomniała fakty związane z dwoma deportacjami przeprowadzonymi w lutym i kwietniu 1940 r. 
Dziewczynki z Teatru „Pinokio” z Domu Kultury Zacisze: Ewa Pasikowska, Iza Madej, Klaudia Jankowska, Gabrysia Bielska przeczytały wiersze ze zbioru Mariana Jonkajtysa „W Sybiru Białej Dżungli”. Usłyszeliśmy m.in. wiersze: „Rozniecenie ognia”, „Janczar”, „Ziemniaku, kartofelku…”
Na zakończenie spotkania pan Jan Czerwiński – kierownik zespołów „Zaciszańska Nuta i Żurawie” opowiedział o codziennym życiu w Kazachstanie. 
„W chwilach wolnych Polacy spotykali się i wspólnie śpiewali polskie piosenki” Usłyszeliśmy w wykonaniu zespołów  „O mój rozmarynie”, „Jarzębina czerwona”. Tadeusz Kowalczyk zaśpiewał piękną pieśń „Matczyne ręce”.